Dusseldorf; terug naar het begin..

Daar ga ik dan weer. De vorige keer dat ik het vliegtuig instapte, was ik heel blij dat het niet het vliegtuig naar huis was, maar verder, op naar het volgende! Dit keer is dat niet het geval. Mijn ticket zegt me dat mijn eindbestemming Dusseldorf is, waar mijn trip 3,5 maand geleden ook begon.
Toen ik aankwam in Nepal, vond ik het al een mooi land van boven gezien. Nu ik er weg vlieg, ziet Kathmandu er sprookjesachtig uit met alle glitterende lampjes en lichtpuntjes over de hele stad. Met een raar gevoel zit ik in het vliegtuig. Wat heb ik een prachtige tijd gehad. Ik ga Nepal missen, de mooie en lieve mensen die ik allemaal heb leren kennen, nieuwe familie en vrienden. De prachtige stille natuur, de chaotische drukte in de stad, de openheid van de mensen en de dankbaarheid. Ik denk dat ik het zelfs ga missen, dat als je het woord taxi of riksja in je mond neemt, er meteen 3 om je heen staan. Of dat, waar je ook loopt er ‘om mani pad me hum’ uit de winkeltjes schalt, men constant roggelt en het voor je neerkwakt op straat. Dat men denkt dat het werkt om nog harder en vaker te toeteren wanneer het verkeer totaal vast staat. Dat er minibusjes drie keer zo vol gepropt worden dan er eigenlijk zitplekken zijn, het is niet vol zolang er geen mensen uit hangen. Vrouwen met kinderen hun baby gerust in de bus aan onbekenden geven die een zitplek hebben, zodat zij ze niet vast hoeven te houden terwijl ze in het busje staan. Met hun hoofd een soort nee knikken, terwijl ze ja bedoelen. Je een sjaaltje en/of tika krijgt wanneer je vertrekt, voor een behouden reis. Ze niet van zoetigheid houden maar wel melk met overdosis suiker en een beetje thee, drinken. Ze zout op de watermeloen en komkommer doen. En liever een verkeerd antwoord geven op je vraag, dan dat ze moeten zeggen dat ze het antwoord niet weten.
Het land van stupa’s, buddha en een goed karma. Een land om graag nog eens terug te keren.

De zon neem ik met me mee, wat dan ook maakt dat ik het niet héél erg vind om mijn ouders weer in mijn armen te sluiten, te genieten van een heerlijk ontbijtje met mijn broertje in de tuin en daarna al mijn vrienden weer te zien. Toch blijft het een vreemd gevoel er ineens weer te zijn.
De eerste nacht in mijn eigen bed, heerlijk ligt dat. Verwonderd de volgende ochtend met al het gemak koud water uit de kraan drinken, en gewoon nog een glas als ik dat wil. Lekker met thee op de bank, ontbijt maken, ik kan alles zelf kiezen. Het gemak, de luxe , de stiptheid, ik moet er nog wel aan wennen en vergelijk mijn situatie ook telkens nog met hoe ik het had/of gezien heb, aan de andere kant van de wereld. Ik zit nog erg met mijn hoofd in Nepal, en ik zie dat ik toch echt in Nederland ben. Dat mijn eerste agenda item dan ook weer was dat ik moest gaan werken, maakte me niet direct blij. Eenmaal aan de slag, met een leuke uitdagende groep kinderen om me heen, had ik er weer helemaal zin in! Het gaat toch zo veel makkelijker als je de taal wel spreekt.

Dus, ik ben weer thuis. Met een beetje heimwee, maar dat went wel weer. En het lijkt me maar het beste dat ik niet te lang wacht om weer nieuwe plannen te maken. Naar waar dat ook moge zijn. Dan kan ik weer genieten van de vrijheid, het ontmoeten van nieuwe mensen en het leren kennen van culturen en dan kunnen jullie blijven genieten van mijn reisverslagen. Lijkt me voor beide partijen gewoon beter!