Van Moskou tot Irkutsk

Het is tijd om richting de trein te gaan, ik word nu toch wel wat zenuwachtiger. Ben net gewend aan het hostel leven, vond Moskou wel leuk. Nu weer op naar iets heel nieuws, waarvan ik geen idee heb hoe het zal bevallen. De jongens in het hostel keken me met open mond aan; ' ik zou echt gek van mezelf worden!' Tja, misschien ik ook wel. Maar ik denk het niet. Ik heb altijd nog Wally en m'n boeken, moet helemaal goed komen. Op de weg in de stad voelt ook niet als de meest veilige plek, dus wanneer we dan een indusrieterrein op rijden en ik de achterkanten van het perron lijk te herkennen ben ik blij dat we er zijn. Het trein nummer had ik wel herkend, maar dat ' Nephrn' mijn eindbestemming peking is, was me niet helemaal duidelijk.
De trein is helemaal niet vol, ik deel mijn 4 persoons cabine de eerste dag met 1 andere vrouw. Het is bloedheet, +28 geeft het display aan. Zuurstof terkort! en de ramen kunnen niet open..
Helaas ligt er een kind naast ons wat ook geen zin heeft om te lspane, ook met oordoppen in, lijkt het alsof ze naast me staat. Gelukkig is het mogelijk ut te slapen, daar heeft mijn buurvrouw ook wel zin in.
Waar is Wally heeft nu al voor 1 nieuwe vriend gezorgd. Het is 7, en we hebben uren verhalen verteld met de praatplaten van Wally. Hilarisch was het. Hij leert me Russisch, ik moet hem na praten. Hij lacht me ut wanneer ik het verkeerd zeg of ik na een heel monoloog van hem, mijn schouders op haal. We spelen steen, papier, schaar, (gat). Waarbij ik niet echt aan de winnende hand ben. Zijn vader komt hem halen, hij legt uit dat ze er bij de volgende stop uit gaan. Totaal ingepakt in zijn skipak komt hij nog even gedag zeggen.

Binnen is het +27, buiten is het gemiddeld -10. Het is wel lekker om af en toe even frisse lucht buiten te halen. Wanneer de trein stopt, moeten de deuren opengeslagen worden. De provodnitsa heeft daarvoor een bijl, om wanneer het nodig is, wat ijs weg te hakken. Het trappetje wordt uitgeklapt en iedereen kan er in en er uit. De provodnitsa pakt haar veger, van takjes, om de sneeuw van de reden te vegen. Met de bijl klimt ze regelmatig even onder de trein om daar ook wat ijs weg te hakken. Ze haalt een kruikje heet water van binnen en dan maakt ze er een slangetje aan, dan loopt ze naar de andere kant van de trein en giet het daar ergens overheen. Het is me nog niet helemaal duidelijk waar dat precies voor dient. Eens in de zoveel keer worden er slangen van het perron aan de trein gelegd en wordt er iets aangevuld. Meestal sta ik dit dan te bekijken of ik loop even heen en weer over het perron zonder mijn provodnitsa uit het oog te verliezen. Er is niet zo heel veel te doen op de perrons, meestal is er wel 1 stalletje waarbij iets te halen valt, geen idee wat, want ze beplakken de kiosken zo vol dat je niet meer kan zien wat ze hebben. Zeker ' s avonds is het lekker om een frisse neus te halen. Je bent dan wel weer meteen helemaal wakker. Af en toe is het wel een stuk kouder, dan lijkt het alsof het snot in mn neus aan het bevriezen is. -21 op de stationsmeter verklaard een hoop!
Nog een keer komt er een vrouw een paar uur naast me liggen slapen. Ik weet niet meer waar ze uitstapte, wel dat ik naar buiten keek en het er -17 was! Heb me snel weer omgedraaid. Ik lig wel lekker, op de schommelingen van de trein proberen te slapen. Soms word je in een bocht helemaal naar boven of beneden in je bed gedrukt. En af en toe lijjkt het alsof we over een kiezelpad rijden, ik gok dat het sneeuw en ijs op de rails is. Het slapen wil dus afwisselend lukken.

De badkame, wc eigenlijk, is wel goed schoon doordat we met zo weinig man in de cabine zijn. Het is niet meer dan een lage wc pot met brede randen waar je ook op kunt staan/hurken, een klein wastafeltje met koud water en een boel spiegels. Dus je kunt in ieder geval vaak genoeg kijken of je er nog leuk uitziet. Maar als dat niet het geval is, dan is er weinig aan te doen.

Het bevalt me goed, het leven in de trein. Ik had niet verwacht dat de tijd zo snel zou gaan. Beetje lezen, uit het raam kijken, heet water halen om maar weer een wat te drinken. Van bank wisselen, om ook af en toe vooruit te kijken. In de gang staan en naar buiten kijken. Het landschap verveelt helemaal niet. Het is een beetje alsof je naar de zee kijkt, die verveelt ook nooit. Alleen mijn uitzicht verandert doordat de trein weer een stukje verder rijdt. De mooi gekleurde huisjes in de sneeuw met hun witte dak zijn het mooist. Oer de brug over de bevroren rivieren, de zon die langzaam door de bomen zakt. Foto's maken, en terug kijken, muziekje luisteren, in het zonnetje zitten. Proberen uit te vogelen waar we zijn op de rails en hoelaat het hier dan zou zijn. Wally en zijn honder duizend andere dingen op de plaat zoeken (dat moet ik niet te lang doen dat is frustrerend!)

De Russen hier in de trein kunnen geen Engels. Sommigen wil ik ook liever neit mee praten, van die vieze mannen. Veel stellen zitten er ook, die sluten zich de hele dag samen in hun cabine op. Haar zie je dagen niet meer, behalve naar de wc. En hij moet bij elke stop eten in slaan en de hele dag door heet water halen. Ik snap het wel, het is ook heel leuk om je eigen cabine te hebben. Ik ben wel blij met mijn kamertje, waarin ik mijn eigen soort ritme heb ontwikkeld.

's Avonds wanneer ik op mijn bedje naar buiten lig te kijken zie ik ook de witte vlaktes, half witte bomen en de kleine dorpjes mooi voorbij komen. Af en toe verblind door een heftig verlicht stationnetje die we langzaam voorbij rijden.
Het is wel een mooie wereld, het leven in de trein.

IRKUTSK
Toen kon ik ineens niet meer uitslapen maar werd ik 's morgens gewekt door de provodnitsa die aan mijn voet rammelde en vertelde dat het volgende station Irkutsk was en ik er uit moest. In het pikkedonker met -23 op de meter waag ik me aan de frisse lucht. In de trein, al wachtende totdat hij zou stoppen met al mijn kleren aan had i het idee van mijn stokje te gaan, dus beetje frisse lucht kan geen kwaad. We rijden meteen met de auto Irkutsk uit, naar Listvyanka. Een lange donkere weg, heuvelachtig en alleen op het midden van de weg in de sneeuw weg gereden. Vladimir heeft er behoorlijk zin in en scheurt hem door de bossen richting Lake Baikal. Spookachtig door de dauw en damp van de niet bevroren rivier+uitmonding, zie ik uiteindelijk het wel bevroren meer. Prachtig!

Ik overnacht hier bij een familie thuis, die aan het meer wonen. Een super knus huisje, waar ik meteen onder de douche spring, aangezien ik die wel kon gebruiken. Listvyanka is niet meer dan een uitgestrekte weg langs het meer. Het is super gaaf om er op te staan, het ziet er zo tof uit. De eerste keer dat het kraakt en zo'n 'plaing' geluid over het hele ijs gaat, gaat mijn hart tekeer en wil ik er het liefst af rennen. Maar als ze dan naast me met auto's, jetski's, luchtkussenboten, weet ik het allemaal over het ijs gaan, dan kan het niet meer fout gaan, toch. En dan te bedenken dat het meer een oppervlakte heeft van heel Belgie, en op sommige plaatsen 1600m diep is, het is echt enorm. Het meer is nog maar een dag of 10 dicht, dus de mensen zijn er zle fook n og wat voorzichtig in, er wordt niet heel veel ondernomen. Niet eens een schaatsbaan georganiseerd. Terwijl we daar in NL zoveel moeite voor doen en anders hem zelf creeren!
Het plaatselijke museum heeft weer eens niet de moeite genomen om de bordjes te vertalen in het engels, dus ik heb me maar bij een Russische rondleiding aangesloten over de geschiedenis van Lake Baikal en het aquarium waar een debielde zeehond elke keer hetzelfde lijnje zwom, tegen de wand botste en weer omkeerde.

Heb heerlijk mogen slapen in de kinderkamer, met dierenbehang en zicht op het meer. Omdat de zon schijnt lijkt het meteen erg aangenaam buiten. Je krijgt zin om met een boek buiten te zitten op een bankje. Maar dat is iets te optimistisch. Na een paar minuten zitten krijg je het erg koud met 2 thermoleggings, een broek, skibroek, thermoshirt, softshell, dik fleecevest, ski jas, muts, sjaal, snowboots en handschoenen. Maar wel prima weer om veel te wandelen, dus dat heb ik maar gedaan!
Ook nog een lekker vers omul visje uit het bevroren meer gegeten, is toch de specialiteit van hier!

Nu weer terug in Irkutsk, waar ik een hele korte nacht zal hebben bij een oudere dame thuis. Omdat ik morgen om 5.15 weer op de trein zal stappen. Maar eerst nog even middagje en avondje door deze stad heen banjeren, want er blijken hier ook kerken te zijn die de moeite waard zijn, en parken en winkels. Komt dat toch eens mooi uit.

Zo, ik dacht voor de verandering eens een lang verhaal te typen ;)
Het is hier namelijk aangenaam warm in het internet cafe, dus ik heb mijn tijd genomen. Met een beetje geluk komen er ook nog foto's, aan mij ligt het niet, misschien deze computer, maar dan kan ik er niks aan doen.