Thermolegging & vaseline
Blijf op de hoogte en volg Meike
16 Februari 2014 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ik loop het centrum van Irkutsk drie keer rond. Op zoek naar iets wat niet een subway is of een sterrenrestaurant. Zou toch moeten lukken aangezien een groot deel van de bevolking hier student is. Maar ik loop gewoon niet in de juiste straten. Tussen Gucci, prada en juweliers. Apothekers hebben ze ook geen tekort aan, bijna in elke straat zit er wel een. Lijkt me echt wat overbodig. Maar misschien zitten de Russen vol kwaaltjes, of doen ze er alles aan om dat te voorkomen. Gelukkig eindig ik in een mooi aangekleed en gezellig tentje. Tussen de hartjes ballonnen en ik krijg zelfs een roze hartjeskoekje bij mn thee. Ik ben nog nooit zo romantisch uit eten geweest, op Valentijnsdag, in mn eentje! :D
Zo lag ik gister nog in mn doorgezakte eenpersoonsbedje, zo lig ik vanavond op een luxe tweepersoonsbed en heb ik net genoten van een douche met een harde straal en de hele tijd warm water. Jammer dat dit maar voor 1 nacht is. Mn gastmevrouw heeft mn onbijt-to-go al klaargezet voor me, fijn dat ze begrijpen dat ik 's morgens om half 4 niet zo'n ontbijter ben. Al ben ik sowieso niet zo'n ontbijter, tenzij het lunch aan het worden is. Maar ik mag niet klagen, want had ik al gezegd dat ik afgelopen dagen bij mn gastgezin mocht ontbijten met pannenkoeken, en de tweede dag een soort oliebollen! Een brok vet naar binnen werken is de beste methode schijnt hier he, dus dat doe je dan maar braaf.
Deze mevrouw was erg moe van het werken denk ik. Ze is de technische man in het ziekenhuis. De olympische spelen staan aan, maar ze kijkt niet. Niet veel later hoor ik haar snurken. Ik probeer de tv uit te zetten, wat me niet lukt. Het is ook eenbeproeving want de tv staat op de vaatwasser, ze heeft niet echt een keuken, het is een alles in een kamer.zoveel spullen,hou je niet voor mogelijk. Dan zeggen bepaalde mensen wel eens over mij dat ik veel spulllen in een ruimte kan hebben. Nou wacht maar, ik laat je de foto's zien, ik ben er niks bij. Uiteindelijk doe ik het licht in de woonkamer maar uit voordat ik probeer te slapen. 's morgens maak ik een beetje lawaai om te zorgen dat ze wakker is, voordat ik mn tas pak en weg ga.
'De thermolegging moet zitten als een tweede huid.' Nou, dat is gelukt ANWB. Ik weet niet precies hoelang ik ook alweer onderweg ben, maar sinds die tijd heb ik hem aan. Ik heb hem onder mn andere leggings en broeken, het is de ideale trein outfit, ik slaap er in. Ik kan niet meer zonder!
Waar ik trouwens ook niet zonder kan is mn pot vaseline. Heerlijk om smorgens mn hoofd in te smeren met vet, en hem dan maar mee te nemen onderweg omdat je na een tijd helemaal niks meer merkt van het feit dat je je had ingesmeerd. Een koud schraal gezicht is echt wel pijnlijk!
Tweede stuk trein; irkutsk naar ulan Bator.
Deze Chinese trein heeft duidelijk zijn beste tijd gehad. In vergelijking met de Russische eerste trein is dit een afdankertje. Niks geen zachte bedden. Niks geen warm kamertje. Ons water wordt gekookt met behulp van een kolen kacheltje. Ik was blij toen voor mij een Australische jongen de trein in stapte en ik me bij hem in de cabine kon voegen. Jeeeej, aanspraak! We hebben onder 2 dekens met ons vest over ons hoofd geslapen, zo koud was het. Het tocht als een malle, 's morgens lag het ijs aan de binnenkant van het kozijn. Onze behulpzame Chinese provodnik weet wel raad en komt bij het raam tochtstrippen wc papier aanbrengen. Dit helpt zeker, dat is mooi.
Het landschap is nog mooier geworden dan het was. Het is duidelijk dat we nu in een andere omgeving komen. We worden verblind door het felle licht wat weerkaatst op dr sneeuwvlaktes. Je kunt enorm ver kijken, met prachtige heuvels op de achtergrond. We passeren, nouja eigenlijk rijden we er helemaal omheen en lijken we totaal van onze route af te wijken, maar het spoor is niet anders, een enorm bevroren meer. En wanneer je de andere kant uit het raam kijkt zie je besneeuwde bergtoppen met wat begroeing er op. Wat een geluk dat de zon toch telkens schijnt, het maakt de wereld een stuk mooier en aangenamer!
Ik lees mn eerste boek uit, wat ik allang dacht uit te hebben, maar het is een goed teken dat ik me met andere dingen vermaak. Ik raak steeds beter in het vinden van Wally en zn consorten, al blijft zn hond (waarvan alleen zn staart zichtbaar is) de meest lastige opgave. Samen met mn Australische kamergenoot vermaak ik me met potjes dobble, ik ben totaal aan de winnende hand!
Tijd voor de grenscontrole. We stoppen en als snel komt er iemand onze paspoorts bekijken. Dat is oké. Niet veel later komt duidelijk zijn baas, onze paspoorten innemen. Er zijn Russen en Mongolen, die beide de trein proberen te checken. Ze willen onze bagage bekijken, ze nemen niet echt de moeite want ik hoef mn backpack niet eens open te maken. Daarna komt er iemand ons een paar vragen stellen. Eerst aan Jessie, die al het voorwerk voor mijn verhaal doet aangezien hij bijna hetzelfde traject in Rusland heeft afgelegd. Wanneer hij verteld dat hij bij het ministerie heeft gewerkt maar nu even werkloos is, wordt zijn verhaal wel interessant, hij wil graag wat meer weten. Waarom we met de trein door Rusland reizen? Uhm, omdat het kan en we er ontzettend naar uit keken om dagen lang aaneengesloten in een trein te zitten, zeker een trein zoals deze, die constant naar kolen ruikt en waar de provodniks de hele dag door naast ons zitten te roken, te boeren, te rochelen. waar ze zeker niet de moeite nemen om de toilet een keer schoon te maken of van papier te voorzien en we verkouden worden van de tocht die niet verholpen is door wat wc papier tussen het raam te drukken.. Maar dat zeiden we natuurlijk niet; het leek ons een mooie manier om een beeld van Rusland te krijgen. Hij was content met dat antwoord. Uiteindelijk krijgen we onze paspoorten weer terug. Moeten we onze cabine even verlaten voor een laatste check of we geen rare dingen verstopt hebben achter de plafondplaten of iets dergelijks. Ook dat is in orde. Na bijna 3u, gaan we weer rijden en gaan de wc's weer open.
Gelukkig mogen we na een half uurtje weer stoppen. Dit omdat er nog een inspectie komt. Op Mongools gebied. Er staat opeens een flinke man voor onze deur die opnieuw onze paspoorten wil zien. Hij is van de emigratie controle. Daar op volgt natuurlijk een spullen check, een drugs doorzoeking, onze paspoorten worden weer ingenomen en we worden weer van ons bed gelicht om te laten zien wat we nu weer ónder ons bed verstopt hebben. Ondertussen mogen we weer niet onze cabine verlaten en zitten de wc's weer veilig op slot. Nu duurde het zo'n anderhalf uur waarna we onze paspoorten terug kregen en met horten en stoten weer begonnen te rijden. Een echt lekker nachtje was het niet. Jesse is super verkouden dus die lag ons beide de hele nacht wakker te houden en ik zal morgen ook wel verkouden wakker worden in Ulaan Baatar.
In het donker is het weer tijd om de trein te verlaten. Op het station is het vrij druk. er zijn ook allemaal mensen die je een taxi aanbieden en alvast tours willen regelen. SORRY, het is 6.30u, hoe zie ik er uit? Nou ik weet het wel want heb in de spiegel gekeken. Ik straal niet bepaald een levendige indruk uit, en zeker niet een die op dit tijdstip over een tour gaat staan nadenken in het donker, in de vrieskou op het station!
In het hostel kruip ik snel mn bed in, op een nog lege slaapzaal. Even nog wat uurtjes slaap bij pakken!
-
16 Februari 2014 - 11:46
Margreet Van Der Meij:
Wat een verhaal, Meik! Ik kan me op deze manier een beetje voorstellen hoe het bij je gastgezin en in de trein was. Je maakt zoveel onverwachte dingen mee en komt in de meest rare situaties, ik vind je een held! En ben blij dat ik mee kan genieten, thanks love!
Ben benieuwd wat Ulaanbaatar gaat brengen....veel plezier!
-
16 Februari 2014 - 12:59
Jet:
Ha lieve Meike,
Heerlijke verhalen zeg, om van te smullen. Een totaal andere wereld verkeer je in, je beschrijft het mooi, je neemt me helemaal mee.
Niet ziek worden, lekker genieten en veel spelletjes spelen (ik wist het wel dat je dit spelletje mee had, je bent er vet goed in;)
Dikke zoen, Jet en familie -
18 Februari 2014 - 16:02
Margot:
Wat een leuke verhalen, Meike, ik geniet ervan. De rochelende, boerende en rokende Chinezen herinner ik me van onze treinreis van Beijing naar Xian, dat was maar een nachtje. Overigens doen ze dat overal. Geniet ervan. Liefs, Margot -
18 Februari 2014 - 21:57
Auke:
Had de hele tijd 'met de sneltrein naar zandvoort in mijn hoofd'
Tsjoek tsjoeke tuut tuut.
Twee observaties.
In eerste instantie was het een Australiër maar het beestje kreeg een naam.
Als je door linkt vanuit je foto album kom je duidelijk op een foto album van een hele vieze rus, of wat dan ook. Erg storend en verontrustend wanneer je verwacht meer van jouw album te zien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley