Mongolië is prachtig, en de mensen ook!

Mongolië, een prachtig land. Wat zijn de mensen vriendelijk, echt vriendelijk. Ik word zomaar geholpen wanneer ik er niet eens om vraag, hartelijk ontvangen in het hostel, mensen kijken niet alleen maar maar glimlachen vrolijk terug. Wanneer ik het Gandan Khiid klooster in loop, om heerlijk mensen te kijken en te obseveren hoe het in zn werk gaat, komt er een man naar me toe die vraagt waar ik vandaan kom. Hij begint te stralen en begint met me te dansen terwijl hij mijn hand fijn knijpt. Hij is erg enthousiast en ook niet bepaald zachtjes. Waardoor de mongolen nu staan te observeren en fotograferen wat voor raars daar aan de hand is. Wanneer hij me probeert te zoenen vind ik het wel weer genoeg geweest en draai ik me uit zijn dans. De rest van de tijd heb ik gelukkig de mogelijkheid om mijn ogen uit te kijken naar een immense budha, het bidden, danken en eren van hem. Het voeren van de duiven op het plein, wat een echte familie aangelegenheid is.
Het is een heerlijke dag, de zon schijnt uiteraard en het is helemaal niet zo koud. Dat komt goed uit, want ik heb mijn muts vanmorgen in de trein laten liggen. (nee niet die mooie van jou hoor Auke, m'n extra muts) Pas het eerste in 12 dagen!

Wat een verademing is, dat hier in Ulaan Baatar heel veel met Engelse woorden aangegeven staat, op een restaurant staat zelfs het woord restaurant of pub, bar, café. Winkelcentra's zijn zowaar shoppingmall's. Ik weet dus nu gewoon waar ik in loop. En het is erg leuk de laatste Mongoolse mode te checken. Als ik nog een winterjas nodig had gehad dan wist ik het wel, maar ja, mijn winterkleren had ik nou juist wel mee.
En een boel lelijke spullen op de huishoudelijke afdeling van de plaatselijke V&D. Servies met veel goud, gecombineerd met veel plastic, kitscherig zou je het kunnen noemen.
De stad is verder niet erg bijzonder. Door de Russische invloed staan er van die statige gebouwen en veel lelijke flats en 'blokken' gebouwen.
Ze geven aan dat Ulaan Baatar een criminele en niet zo'n veilige stad is. Daar is niet direct wat van te merken, maar ze adviseren 's avonds na 12u niet meer naar buiten te gaan.

Het is wederom niet druk in het meest populaire hostel van de stad. Er is namelijk maar een ander, en ja dat is een Nederlander. Waarmee ik nog een tour van 2 dagen de stad uit, ga doen.

Had gelezen dat net buiten de stad op een heuvel een gedenkmonument zou staan, waarbij je ook nog een gaaf uitzicht over de stad zou hebben. Met bus 7 zou ik er komen. Dus ik bij verscheidene ophopingen mensen op de stoep, gekeken of er ook nog een soort bushalte bordje zou staan. Niet overal maar bij de 3e had ik de goeie te pakken. Lijn 7 kwam er net aan. Ik samen met een drang studenten naar binnen door de achterdeur. Voordat iedereen ingestapt is gaat de bus langzaam weer rijden. Maar ze zijn wel zo gelant om zelfs nog 2 keer opnieuw hun deuren te openen voor mensen die ook nog mee willen. Een vrouwtje met afgeknipte handschoenen en een buidel om, verzamelde duidelijk het geld. 500 trögtrög, maakt niet uit hoelang je blijft zitten (meestal staan, want het is nogal druk en er zijn weinig zitplaatsen). 500 t is trouwens 0,20 ongeveer.
Door de kou buiten en de hoeveelheid op elkaar gepropte mensen binnen. Zorgt er natuurlijk voor dat de ramen beslaan. Ze hebben hier iets op gevonden. In elk raam, hebben ze een stukje 50x50cm ofzo, afgeplakt met folie lijkt het wel. Het is even helder als het glas, maar dan beslaat en bevriest het niet. Kleurverschil is een klein beetje donkerder. Ik vond dat handig, want dan kon ik toch nog zien waar ik heen ging. Niet dat ik enig idee had waar uit te stappen? Uiteindelijk gingen heel veel studenten er uit, bij de universiteit. Toen ben ik ook uitgestapt en toen ik even liep, zag ik de 16 meter hoge budha verschijnen tussen alle nieuwbouw hotels. Niet bepaald een mooie omgeving. Het was een bouwput. Ik zag het moment wel boven op de heuvel dus ben de klim aan gegaan. Steeds kouder, en steeds meer wind zodra we boven de gebouwen uit stegen. Het was gaaf, je had inderdaad een mooi uitzicht over de stad. Aan de ene kant zo veel gebouwen, flats, kantoren, fabriekspijpen en je zag een duidelijke zwarte smog laag boven de stad hangen met daar boven weer de blauwe lucht. Maar wanneer je de andere kant op keek, nog verder de heuvels op, was het een en al natuur. Daar hield de drukte van de stad op en begonnen de groen met witte heuvels met de blauwe lucht er boven.
Na bijna verkleumd te zijn, kwam uiteindelijk de bus weer. Als haringen in een ton staan we, ons goed vast houdend. Ik kan over iedereen heen kijken, op 2 jongens na, die zijn even lang. Ook van de bus had ik niet veel langer mogen zijn, want dan zou ik met mn hoofd tegen het dak aan staan. Snel een café in, om mijn handen weer helemaal warm te laten worden en een late lunch te eten.

Het is leuk om de winkels in te gaan waarvan je vanaf buiten geen idee hebt wat je binnen zal aantreffen. Een bloemenzaak waar je hele nep boeketten op aanvraag voor je maken. Een sokken winkeltje, of ineens een café in plaats van neen winkel.

Samen met Johannes en onze taxi chauffeur vertrekken we de stad uit. Eerst langs het grote chinggis khaan beeld. Wat 40 meter hoog is en tussen de heuvels ligt te glinsteren. Daarna rijden we verder het Terelj National Park in. Het besneeuwde landschap verandert af en toe, en er verschijnen bruine rotsen. Mooie uitzichten en prachtige dorpjes die bestaan uit gekleurde huisjes of ger tenten kampen. We stoppen na een tijd bij een familie die nog 3 ger tenten heeft staan. We worden ontvangen met thee en een lunch in onze eigen ger. De hout/kolen kachel in het midden van onze ger die brandt al, zodat het lekker warm is. We maken een wandeling, niet de meest snelle en makkelijke, maar wel een mooie, richting het meditatie centrum wat tegen de rotsen is gebouwd. Het is dicht, maar we klimmen over het hek en samen met onze gids-hond klimmen we naar boven.
We zitten heerlijk warm in de ger. Ik maak nog een wandeling en kom een Thaise jongen tegen die met een flinke treinreis bezig is. Hij is al vanaf Londen onderweg en zal nog via China, laos, Vietnam en Cambodja naar Thailand terug gaan. Hij heeft er aardig tempo in.
Ons avondeten, soep met brood, mogen we bij het gastgezin eten. Samen met de 2 dochters en moeder zitten we gezellig in hun ger. Er staat een enorme flatscreen tv, sterio installatie, 2 bedden, een tafel, koelkast, 2 gaspitjes een klein altaartje en natuurlijk de houtkachel middenin. De kinderen vermaken zich kostelijk met mijn fototoestel, met name de zelfontspanner is erg favoriet. De rest van de avond spelen wij nog wat spelletjes en houden we onze houtkachel aan. Ben bang dat ik het vannacht als eerste koud krijg en er uit moet om hout in het kacheltje te stoppen!
Langzaam werd het steeds wat kouder, en ben ik nog verder onder mn 3 dekens gekropen. Overdag in de zon was het al -28, dus vannacht was het nog wel 10 graden kouder. Gelukkig kwam om 8.00 de man des huizes om ons vuur met een brandertje weer aan te maken. Ik ben nog even in bed blijven liggen totdat ik een soort van warmte voelde en we geen wolkjes meer bliezen. We krijgen een ontbijtje geserveerd, brood, ei en jam en mogen daarna paardrijden. Nouja, net zoals op de kermis op een paard zitten en de man des huizes trekt onze paarden voort. Ze zijn heel erg bang, we mogen ze niet aaien en die van mij maakt ineens schichtige bewegingen waarbij ik blij ben dat ik de beugel goed vast had, anders had ik er naast gelegen. Ik zou niet zo van paarden. Dat was al, en dat is nu nog steeds.
Samen met de kinderen van het gastgezin nog wat buiten gespeeld, de berg beklommen en salmiak lollys gegeten. Het is een rustig leventje. De koeien en paarden lopen om je heen. Af en toe wat hout sprokkelen om de kacheljes brandend te houden, eten koken, dieren verzorgen en natuurlijk genoeg tijd hebben om Mongoolse soaps te kunnen kijken op je flatscreen tv!
Onze taxi chauffeur komt ons op halen en we mogen weer een uur lang genieten van dezelfde cd als op de heen weg, met maar liefst 8 verschillende nummers, die zelfs op elkaar lijken. Na een tijdje beginnen we zelfs mee te neuriën, je ontkomt er niet aan!
Terug in Ulaan Baatar, nu we de natuur in geweer zijn, merk ik wel hoe vies de lucht is. Je ademt echt constant uitlaat gassen in. Toch zijn er maar weinig mensen die een mondkapje dragen, echt enkelingen.

Het is tijd om vroeg naar bed te gaan, morgen is het weer tijd voor de trein. Op naar het land van 1.34 biljoen mensen, en hun onmogelijke mandarijnse Schrift wat niet uit te spreken valt. Ik heb zo'n anderhalve dag in de trein om het een beetje onder de knie te krijgen ;)

Ik heb hele mooie foto's uiteraard, maar kan geen andere manier vinden vanuit hier, om ze te delen. Als het goed is zou ze je moeten kunnen zien hier: http://www.mijnalbum.nl/Album=SZZHBNF4 of
(en anders misshien via Facebook)

Liefs,