Sewa Kendra, m'n nieuwe thuis.

Sewa Kendra, m'n nieuwe thuis voor de komende 5 weken. In het oude stadscentrum, het echte pokhara ligt mn nieuwe huis. Mijn baabaa en amaa kunnen best goed Engels en mijn nieuwe tweede (nee, ik vervang je niet Ben) baai zit op een Engels talige school, dus doet het ook goed voor een 8jarige. De dochter die nog thuis woont heeft het syndroom van Down. Dat is ook de reden dat deze ouders de opvang gestart zijn, hun dochter kon anders vanaf haar 15e nergens meer heen. Ondertussen heeft de opvang 6 medewerkers inclusief zij zelf, en 21 studenten. Er woont nog een 2e zusje, haar moeder kon niet voor haar zorgen. En een lief omaatje zonder tanden. Een super lief gezin, wat voor het eerst een gast heeft en waar ik me helemaal thuis voel.
Het dagopvang gebouw hebben ze sinds kort in hun achtertuin staan, dus het werk is lekker dichtbij.
De studenten/cliënten zijn super enthousiast dat ik er ben. Ik kan er natuurlijk niks van volgen. De studenten (tussen de 14 en 28) zijn allemaal geestelijk gehandicapt en sommige ook nog lichamelijk. Ze gedragen zich als puberende peuters, wat het wel weer erg leuk maakt. We hebben een hoop lol zonder elkaar te snappen/verstaan!

In mn gezin begint de dag vroeg, dus voor mij ook, want Noël staat elke ochtend vrolijk tussen 5.30 en 6u aan de deur te kloppen om de berg op te lopen voor een prachtig uitzicht, om te dansen/gymmen bij de sportschool samen met mn gastmoeder, of om samen met hem te fietsen. (Want ik heb een super mooie zwart met groene fiets gekocht! 's Morgens lekker fietsen en gemakkelijk in het weekend terug naar Lakeside) Het is duidelijk dat ik geen ochtendmens ben, en gymmen op een lege maag en pas om 8u ontbijten met Dal Bath vind ik best een prestatie. Het voelt wel heel normaal om in het gymzaaltje te staan en als een idioot te staan dansen op Nepalese muziek. Bij de opvang word ik ook veel ten dans gevraagd, dus ik moet wel even wat dansskills ontwikkelen, want nee, die heb ik duidelijk niet van nature. Na zo'n vroege start ga ik meestal wel om half 9 al naar bed, na het avondeten (ook Dal Bath natuurlijk). Als lunch krijg ik trouwens elke keer iets anders, thee met brood of thee met noodles, lekker voor de afwisseling. Al geniet ik erg van de verschillende soorten Dal Bath die ik voorgeschoteld krijg!

In het weekend tref ik de andere stagiaires in het hotel en is het weer tijd om leuke dingen te doen, uit eten te gaan en dit weekend hadden we een cultuurdag. We zijn naar het regionale museum in Pokhara gefietst, waar van alles te zien was over de verschillende culturen, atributen en dergelijke. Niet zo bijster interessant, maar Prem, ook onze taaldocent, kan gelukkig leuk vertellen. Daarna fietsen we verder naar de rivier, waar vaak begrafenissen gehouden worden. Zo ook wanneer wij er aan komen. Aan de rivier vindt een hindoeïstische begrafenis plaats, waarbij men met hun voeten in het water hoort te staan. Het lichaam, in verschillende doeken gewikkeld wordt op een houtstapel in de brand gestoken. We werden uitgenodigd om een stukje verder op, aanwezig te zijn bij budhistische begrafenissen. Daar is een speciale plek iets verder van de rivier gebouwd, wat wel iets weg heeft van een crematorium. Bankjes, en 4 plekken (tafels) waar men verbrand kan worden. Dit werd alleen door een laag muurje van elkaar gescheiden. Nadat er een lang ritueel aan vooraf gaat, met muziek maken, dansen, veel gekleurde bloemen, wordt het lichaam naar die plek gedragen. Er wordt veel hout aangevoerd door de familie en dat wordt allemaal opgebouwd. Na een toespraak van een soort priester wordt het lichaam onder een doek op de tafel gelegd. Iedereen loopt langs en gooit wat gras (dat is heilig) op het lichaam en neemt afscheid. Dan wordt het lichaam in brand gestoken, wat erg snel gaat. Het is een vreemde gewaarwording om daadwerkelijk het lichaam de hele tijd te zien terwijl het uren brand. Eerst is het nog een heel herkenbaar lichaam, totdat er delen afbreken er steeds minder van over is, dan ligt er voornamelijk nog maar as. De as wordt naar de rivier gebracht, dan is het weer terug bij de natuur . Soms neemt men ook een klein gedeelte mee, net zoals bij ons, om thuis te bewaren of er iets mee te gaan doen. Men gelooft dat het beter is om zo snel mogelijk te begraven, als het kan dezelfde dag, anders een dag later. Echt tijd voor iedereen om afscheid te nemen is er dus niet, en niet iedereen die wil, kan aanwezig zijn. Wanneer je snel begraaft is er minder kans dat er slechte geesten in het lichaam komen.
Men vond het ook helemaal niet ongepast dat wij er bij waren, wij hadden dat zelf soms wel, 'we zijn allemaal mensen', het was juist mooi dat we dit mee wilde delen.
Het was ook mooi, om mee gemaakt te hebben, maar ik merkte dat ik het niet zo snel los kon laten. Heftige indrukken, de beelden, het verdriet, de verhalen en je eigen gevoel. Maar wel een hele beleving in zo'n andere cultuur.

Maar nu is het feest, 10jarig jubileum. Waar we al fe hele week hard voor gewerkt hebben. Dansjes, liedjes en ik mag zelfs een sari van iemand aan.