Van Yuan naar Rupees

De stad van de lente (gezegde is; in kunming is het altijd lente, nooit echt warm, nooit echt koud) voelt voor mij als de stad van de zomer. Ik haast me naar de supermarkt om zonnebrand te kopen, maar ik ben natuurlijk al verbrand. Duik mn slippers op uit mn tas, en het is rokjes en hempjes weer. Niet dat ik die heb, want mijn garderobe bestaat hooguit uit thermoleggings en t shirts, maar het is een begin. In het hostel ontmoet ik 2 Nederlanders waar ik de rest van de dag mee op trek. Heerlijk door de stad geslenterd naar het park. Biertje, zon en een boek. Wat een goed leven! Makkelijk om weer Nederlands te praten, het blijft toch lastig om in het Engels echt te zeggen wat ik bedoel.

Een paar rustige dagen in Kunming, met verdwalen, op leuke markten terecht komen, nog steeds af en toe misselijk van sommige geuren worden, gewend zijn aan het feit dat mensen telkens over me praten en ik dan gewoon terug praat in het Nederlands, me zelfs comfortabel voelen om gezellig samen te plassen op de openbare toiletten (hokjes en deuren zijn zo overgewaardeerd).

Besloten om toch de slaapbus richting de vallei te nemen, naar de Tibetaanse grens. Mijn ervaring met slaapbussen is niet echt positief te noemen. Het is dus niet dat ik er naar uit kijk, maar rails is er die kant op niet aangelegd, dus ik heb geen keus. De bedden zijn zelfs lang genoeg dat ik helemaal languit kan liggen, maar dat helpt niet om te slapen. Ik word van links naar rechts in mn bed geslingerd en kan er niet aan wennen. Af en toe val ik even in slaap, maar had graag wat meer uren gemaakt. Midden in de nacht is er een politiecontrole. Ze halen me uit de bus, moet hen volgen naar een overkapping. Daar mag ik met mn slaaphoofd bij een warmtelamp zitten, registreren ze mn paspoort en in hun slechtste Engels stellen ze wat vragen over mn werk, wat ik hier kom doen, hoe lang ik blijf, enz. Volgens mij snappen ze er niks van. Een komisch gezicht, ik daar in het donker tussen 4 jonge jongens met enorme geweren om hun nek.
Van de slaapbus door in een klein busje naar het juiste dorp. Ik heb het geluk na een slechte nacht het busje te mogen delen met een vrouw die wagenziek is. De chauffeur scheurt lekker door gelukkig. Op mn bestemming vraag ik met handen en voeten werk een aantal aardige mannen waar een hotel is en waar ik mn beltegoed kan opwaarderen. Mensen zijn erg behulpzaam en lachen de hele dag door vriendelijk naar me. De mensen zien er prachtig uit, kleurrijke kleding, doeken om hun hoofd, veel sieraden en kettingen om. Veel markten en markt op de stoep van bijna elke straat. Eindelijk eens niets gericht op toeristen, geen kraampjes met spullen die de lokale mensen ook niet zouden kopen.
Loop en klim een stuk over rotsen en keien langs de 2 na langste rivier van Azië, ijskoud water. Ik ga mooi niet verder dan mn voeten er in.
De volgende dag besluit ik om op het heetst van de dag een berg te beklimmen. De stad uit, steeds hoger, steeds minder mensen en steeds heter. Maar het uitzicht wordt steeds mooier, over de rivier, de akkers en de besneeuwde bergtoppen in de verte. Wanneer ik bijna niet meer kan hoor ik gezang uit de kerk, wanneer ik daar aan kom loopt de kerk net leeg. Er wordt fanatiek gebasketbalt en ik word uitgenodigd er gezellig bij te zitten. Ze nemen me mee naar de top van de berg en ga daarna mee met een man en zijn vrouw en zoon naar hun huis, helemaal beneden aan de berg. Gelukkig hebben ze een motortaxi, ik hoopte al dat ik daarin de berg hobbelend af zou mogen scheuren. Ik krijg thee en mag mee eten bij de familie, vis, vlees, gedroogde garnalen met rijst, en nee zeggen bestaat niet, dus ik eet alles braaf op.
Het is mn gelukszondag, want ik kom een stalletje tegen waar ze broccoli, bloemkool, courgette en nog veel meer hebben liggen, wat je allemaal in je mandje kan doen, dan hangen zij het in kokend water en gooien er daarna noodles en soep bij. Mn groente tekort is weer even aangevuld!

Iets te hard gejuicht, de volgende ochtend sta ik voor het eerst in al die weken op met een niet zo lekker gevoel. Lang leve de immodium, waardoor ik een aantal uren later dan bedacht, toch weer de bus in kan stappen. Voor de zekerheid kies ik toch een vrouwelijke chauffeuse, die rijden over het algemeen iets voorzichtiger. Samen met Yu wacht ik in het busje totdat ze nog iemand gevonden heeft en vindt dat we wel kunnen gaan. Yu heeft ook het plan te overnachten in Liùkù, ik sluit graag bij haar aan, aangezien de Lonely Planet het alleen maar heeft over duistere hotelletjes voor Chinese zakenmannen.
Met haar studentenkaart lukt het ons uiteindelijk goedkoop een kamer en bed te delen. Ben blij dat ik me weer beter voel, alleen wat slap en moe.
Na weer een ochtend bussen, komen we aan in Dali, waar het weer toeristisch is en er busladingen Chinezen voor mn voeten lopen en ik geen gelegenheid krijg om alleen te zitten, omdat elke tourgroep met me op de foto wil. Uiteindelijk ging ik er geld voor vragen, daar moesten ze alleen maar hard om lachen! Live muziek op straat en alternatieve Chinezen die hun zelfgemaakte waar op de straat verkopen.

Tijd is niet zo belangrijk, lokale stadsbussen hebben geen vertrektijden, alleen de eerste en laatste tijd is bekend. De lange afstandsbussen gaan wel op tijd, maar dat we dan 2enhalf uur vast staan omdat er markt/kermis is in een dorpje en de hele rits vrachtwagens er niet doorkan. Dat is dan maar zo. Ik weet wel dat ik in ieder geval niks meer aan mijn laatste dag in China heb!
Maar wat heb ik een gave tijd gehad, het is zeker een land om terug te komen.
Van de Ijzige kou, statige gebouwen, bontjassen, bevroren meren, gers, weidse vlaktes, dessert, vervuilde steden, regen, mondkapjes, rotsformaties, oude stadsmuren, vallei, kleurrijke kleding tot aan hitte bij de rivier.

Ik zeg; op naar Nepal!