Laatste stuk trans siberie express

Ulaan Baatar, Donderdagmorgen, 6.30u, we rijden naar het station.
Het lijkt niet druk bij de trein, maar ook al ben ik de eerste in mijn coupe, als snel vult het zich geheel met studenten en hun ouders. Vaders en moeders die zware koffers tillen, vriendjes die hun handtas dragen en verscheidene afscheidsscenes in de gang van de trein. Dit keer zit de trein bom vol met studenten die net een maand hun wintervakantie hebben gehad en allemaal terug gaan naar hun studie in Beijing of nog verder. Gezellig, dat wordt geen slapen meer, wat ik nog even hoopte aangezien mn nacht erg kort was. Maar er is genoeg te zien, vriendinnen die elkaar op de trein treffen, een stelletje wat lekker knus samen hun aangeschafte studieboeken alvast door neemt, een eenzame jongen waarvan zijn moeder zeker zijn tas heeft ingepakt. En genoeg te praten, want ze kunnen bijna allemaal wel een beetje Engels, dus dat is fijn!
Na een tijdje val ik vanzelf in slaap op mn boven-bedje, het voordeel dat er niemand op jouw bed komt zitten maar wel andersom. De rest is blijkbaar ook nog even in bed gaan liggen. We vullen nu de coupe met zn 5en, want onder mij ligt een stelletje knus tegen elkaar aangepropt in een wel heel smal 1persoons bedje. En we slapen en slapen maar, in de hele trein is het rustig. Ze zagen er niet uit alsof ze de hele nacht hadden doorgehaald? Maar het is niet dat ik klaag, het is maar het beste om je aan te passen aan het ritme van je cabine, dus dan doe ik dat braaf!

Bij de middag stop ontwaken we en kopen we nog wat op het perron. Ik geef mijn laatste Mongoolse geld uit en mn cabine genoten willen het voor me kopen, maar ik geef hen het geld wat ik heb, terug. Uiteindelijk hebben ze toch nog een fles water voor me gekocht en ze hoopten dat ik het aan zou nemen. Misschien was het wat onaardig van me om het geld terug te geven. Dus het water neem ik uiteraard aan. Het is leuk, zij kennen elkaar ook niet, maar vragen wel aan elkaar, zullen we weer naar binnen gaan? Ze houden heel veel rekening met elkaar, letten op elkaar alsof ze al heel lang vrienden zijn. Om 4u wordt al het eten te voorschijn gehaald en zetten ze alles op tafel. Ze willen me graag een soort bamisoep maar dan mongools, laten eten. Het is wel lekker, het is aangemaakt met melkthee. Daarna moet ik een 'snoepje' proberen, gemaakt van melk. Knetterhard en het ruikt en smaakt naar vlees met schimmelkaas. Ik ga bijna over mn nek, en krijg een koekje aangeboden om het weg te spoelen. Lachen dat ze doen! Zij vinden het oprecht lekkerder dan snoep. Ik haal dobble te voorschijn en het is uiteraard een succes! De meiden zijn een stuk beter dan de jongens, en terecht.

Ik zag al een paar keer mensen in elkaars handen knijpen met een onverklaarbare reden. Totdat een jongen ineens met zijn schoenen tegen mijn enorme snowboots kwam en mijn hand (die op mijn been lag) pakte om er in te knijpen. Dat is dus de sorry op z'n Mongools. Ze zeggen er verder niks bij.

Het landschap is weer anders. De sneeuw bijna weg. Het is de Gobi dessert, woestijn. Dus dor, en droog en kamelen. Het is vandaag niet zo interessant om naar buiten te kijken, want het is wel de hele tijd hetzelfde. Dus vermaak ik me maar in onze cabine waar we nog steeds met zn 5en zijn, lekker knus op elkaar en waarbij zij met zn 4en toch veel in het Mongools vervallen, dus ik meer dan de helft van de tijd aan het kijken ben naar een gesprek waar ik niks van volg. Als ik daar mee klaar ben dan ga ik toch maar verder in mn boek.

Natuurlijk hebben we een grenscontrole. Deze duurt uren, vanaf 7u zijn de wc's weer afgesloten en moet iedereen in zn cabine blijven. Tijd voor kaartspelletjes (soort zwarte pieten) en de verliezer moet Mongoolse vodka atten. Daarna gaan we weer verder op Dobble waarbij er natuurlijk gedronken moet worden. Bij de meeste spellen die ze spelen moet er een straf ingevoerd worden voor de verliezer. Eerst begon dat met dingen eten wat je niet lekker vindt. Dus wanneer ik zou verliezen moest ik hun gore snoepjes eten, maar andersom moesten ze mijn dropjes en salmiaklolly's eten, die ze erg goor vonden! Uiteindelijk mogen we er om 12u uit, op naar de gore toiletten op het station en nog meer drank in slaan in de winkel. We gaan rustig weer verder met eten en spelletjes spelen. Muziek van hun aan, passenger, on top of the world, veel vergelijkbare muziek. Voordat we echt in slaap vallen kruipen we met een aangeschoten gevoel ons bed in. Nou, ik kan je zeggen, dat is niet de meest comfortabele toestand in een schommelende trein. Gelukkig viel ik snel in slaap.
Wanneer je dan wakker wordt, en natuurlijk meteen naar de wc wil, dan kan dat niet. Want ik word telkens wakker wanneer de trein stopt, dus moest ik het nog even op houden omdat de wc's een half uur op slot zitten. Ik werk met moeite wat sneetjes brood naar binnen, terwijl zij gewoon verder gaan met de meatpie van gister, noodlessoep, en een beetje mee eten van mn brood met kaas. Het is wel gezellig, al je eten delen. Wanneer je het op tafel legt dan voelt iedereen zich aangesproken ook te nemen. Anders niet, ik bood het aan en legde het toen naast me op de bank en dat werkte niet.
Het is wel gezellig om zo al je eten te delen, en je hebt weer net andere dingen als dat je zelf zou maken of kopen.

Wanneer we dichterbij Beijing komen wordt het mistiger, de zon waar ik tot nu toe elke dag zo van genoten heb, verdwijnt achter wolken en de smog van de stad. Het wordt onrustig in de trein, iedereen staat start klaar met zn enorme hutkoffers. Op het station voelt het alsof er 10 treinen net zijn aangekomen. Het is de vierdaagsefeesten x3, maar wel heel gemoedelijk. Er wordt niet geduwd, niet voor gedrongen, ze helpen elkaar met hun bagage. Ik ben blij met mn nieuwe vrienden die me een beetje op weg helpen in deze chaos. De metro wordt me gewezen en ik krijg hun telefoonnummers voor wanneer ik ook maar hulp nodig had. Fijn, dat soort mensen!
Ondanks mijn goede voorbereiding van een Chinese pinpas, breng ik eerst nog 2u door in de bank waarbij ik te horen krijg dat ik helemaal niet kan pinnen met deze pas en uiteindelijk nog geld kon opnemen met mn creditcard. Ik ben blij als ik uiteindelijk toch gewoon geld uit de muur krijg en met de metro op weg naar mijn hostel kan. In de metro wordt zelfs de volgende halte voorgelezen ook in het Engels. Het is echt nog veel makkelijker dan in Rusland. En wanneer ik dan toch nog een vraag heb kunnen de jonge mensen, studenten, me over het algemeen wel helpen.
De stad is druk en oogt wel chaotisch, maar ik had het me nog erger voorgesteld. Ik ben ondertussen wel gewend geraakt aan het niet kunnen lezen van borden, namen, dus dat maakt het niet onwennig. En hier in de stad worden nog aardig veel engelse woorden gebruikt en anders moet ik het hebben van de visuele ondersteuning (wanneer aanwezig).

Ik denk dat ik China wel leuk vind!

Het hostel is vol geladen met mensen (voor mijn gevoel), ik moet even schakelen aan de hoeveelheid reizigers en Engels sprekende mensen! Maar met aanspraak zit het hier wel goed.

wordt vervolgd.. (ik schrijf te veel, past niet in een verslag)